De Zugspitze: de hoogste berg van Duitsland

Prachtige vergezichten vanaf de Zugspitze

Op een mooie nazomerochtend in oktober is dan eindelijk de dag dat we naar de Zugspitze gaan. We hebben ervoor gekozen om via de Oostenrijkse kant omhoog te gaan. Omdat, zoals eerder gezegd, het vanaf die kant goedkoper is. We zijn er vroeg bij en de parkeerplaats is zo goed als leeg. We halen onze tickets bij de vriendelijke dame achter de kassa en binnen no-time staan we in de kabelbaan. Langzaam kruipt de kabelbaan naar boven. Onderweg naar boven zien we, naast een prachtig uitzicht, een berggeit op de verlaten rotsen. We verbazen ons over het feit dat er ook smalle paden naar de top lijken te lopen. Zouden er ook mensen naar boven lopen dan? Onze vraag wordt kort daarna beantwoord, wanneer we twee fanatieke klimmers op de route zien.

Na een soepele rit komen we aan op de top. Aangezien we één van de eerste ritten naar boven hebben gepakt, is het er nog heel rustig. Wat heel prettig is. De wind waait er aardig stevig, maar echt koud is het niet. Wat we wel verwacht hadden, vandaar ook onze lange broeken en jas. Eenmaal op de top, valt onze mond open. Wat een prachtig uitzicht.

Tip 2: Pak de gletsjer mee

Na alle vergezichten te hebben bewonderd vanaf de diverse uitkijkpunten, is het tijd voor een kop koffie en wat gebak. We zoeken een plek in het panorama restaurant met onze koffie en gebak. Vanaf onze plek kijken we uit op de gletsjer, die onder ons te zien is. Het valt ons op dat ook daar kabelbanen te zien zijn en ook iets wat lijkt op mensen. Maar het lijkt best ver weg, en dus lastig te zien. We besluiten het in de gaten te houden.

Terwijl wij onze versnaperingen naar binnen werken en van het uitzicht genieten, hoor ik ondertussen hoe de vrouw aan de tafel achter ons uitvoerig aan haar gesprekspartner vertelt dat zij vroeger in de zomer hiernaartoe kwamen om te skiën. “Te skiën?,” denk ik: “Waar dan?” Ik kan me moeilijk voorstellen dat er hier ooit in de zomer sneeuw heeft gelegen. Sterker nog, het is ondertussen oktober en er ligt steeds nog geen sneeuw. Het enige ijs dat nog te zien is, zijn de plukken gletsjerijs die her en der verspreid lagen. Desondanks is het er indrukwekkend. Ondertussen lijkt het erop alsof er steeds meer mensen op de gletsjervlakte te zien zijn. We kijken elkaar aan en weten genoeg: “Wij moeten daar ook naartoe…” Nadat we de goede kassa gevonden hebben, kopen we daar losse tickets voor de Gletscherbahn. Voor € 13,- per ticket laten we dat niet schieten.

We nemen de kabelbaan naar de gletsjervlakte en we merken meteen dat het er best warm is. Andere mensen vinden dat blijkbaar ook, want er lopen aardig wat mensen rond met korte broeken en/of T-shirts. Het is een bijzonder landschap. Het lijkt een wereld op zich. Kijk je de ene kant op, dan zie de gletsjer. Ga je iets verder van de gletsjer staan, dan lijkt het een maanlandschap. Draai je om, ga aan de rand van het ‘maanlandschap’ staan en kijk de verte in. Dan zie je oneindig vele bergtoppen. Uiteindelijk hebben we langer op de gletsjervlakte gelopen dan boven op het panoromaplatform. Uiteindelijk is het weer tijd om terug te gaan. We pakken de gletsjerbaan terug naar boven. Ineens is het een flink stuk drukker… De bankjes op het platform zitten bomvol. Voor ons een teken om meteen naar de kabelbaan door te lopen, die ons terug naar het dal zal brengen.

Beneden aangekomen, schieten we nog even het souvenirwinkeltje binnen om op zoek te gaan naar de speldjes voor op de rugzak en de koelkastmagneet.